ชาวบาลาชากันเป็นชาวเคิร์ดตามที่นักประวัติศาสตร์มุสลิมกล่าวไว้ เช่น อัล-บาลาอูรี, อิบนุ อัล-ฟาคีห์, อัล-หะมาวี และอิบนุ คัลดูน พวกเขารายงานว่าในราวปี ส.ศ. 645 หลังจากพิชิตเมือง Arrān แล้ว Salmān b. Rabīʿa al-Bāhlī เรียกชาวเคิร์ดแห่ง Balāsagan เข้ารับอิสลาม แต่พวกเขาตัดสินใจต่อสู้กับชาวอาหรับ เขาเอาชนะพวกเขาและกำหนดให้ญิซยากับพวกเขาบางคน ในทำนองเดียวกัน เมื่อ Hūḍayfa b. Yamān ทำสนธิสัญญาสันติภาพกับ Sasanian marzbān แห่งอาเซอร์ไบจาน หนึ่งในบทบัญญัติคือชาวอาหรับ [22]แหล่งข่าวในภายหลังแสดงว่าแม้ว่าพวกตาตาร์และชาวเติร์กมานจะเร่ร่อนหลังจากขยายเข้าไปในภาคเหนือของอิหร่านหลังศตวรรษที่ 11 แต่ก็มักจะขับไล่ชาวเคิร์ดออกจากภูมิภาค ต้นไม้มงคล แต่พวกหลังยังคงครองพื้นที่จนถึงปี 19ศตวรรษที่ ชาวเคิร์ดเหล่านี้คือชนเผ่าชากากีตามคำกล่าวของ Maftūn Dunbulī ซึ่งเขียนขึ้นในราวทศวรรษที่ 1820 และ Butkov ซึ่งรายงานในปี 1869 ว่าชากากีอาศัยอยู่ริมแม่น้ำ Araxes บนทุ่งหญ้าสเตปป์มูกานี ซึ่งภายหลังพวกเขาถูกเรียกว่ามูกานี [23]จอห์น เบลล์แห่งแอนเทอร์โมนีข้ามที่ราบมูกานระหว่างเดินทางไปทาบริซในปี พ.ศ. 2259 เขารายงานว่าชาวเคิร์ดอาศัยอยู่ที่ราบดังกล่าวและถูกเรียกว่า เคอร์ดิสถาน โดยเสริมว่า แม่น้ำคูเระแบ่งจังหวัดเชอร์วันจากเคอร์ดิสถาน [เช่น มูกาฮาน] [24]