ในช่วงต้นทศวรรษที่ 1920 ในความพยายามที่จะรวมแรงโน้มถ่วงและแม่เหล็กไฟฟ้าเข้าด้วยกัน Theodor Kaluza และ Oskar Klein ได้คาดเดาเกี่ยวกับการมีอยู่ของมิติพิเศษนอกเหนือจากมิติอวกาศและเวลาที่คุ้นเคยสามมิติ ซึ่งในทางฟิสิกส์รวมกันเป็น 4 มิติ กาลอวกาศ หากมีอยู่ มิติ ใหม่ดังกล่าวจะต้องเล็กเหลือเชื่อและมองไม่เห็นด้วยตามนุษย์ ในช่วงปลายทศวรรษที่ 1990 แนวคิดนี้ได้เห็นยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาการที่น่าทึ่ง เมื่อตระหนักว่าการมีอยู่ของมิติที่ห้าสามารถไขข้อข้องใจบางประการเกี่ยวกับฟิสิกส์ของอนุภาคได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Yuval Grossman แห่ง Stanford University และ Matthias Neubert ซึ่งขณะนั้นเป็นศาสตราจารย์ที่ Cornell University