ในประเทศที่ทันสมัย ​​เจริญก้าวหน้าและมั่งคั่งหลายประเทศ เด็กๆ สามารถนอนคนเดียวได้โดยไม่เสี่ยงต่อความปลอดภัยส่วนบุคคล แต่แนวโน้มที่จะหวาดกลัวยังคงอยู่ สมองของเด็กเฝ้าติดตามสภาพแวดล้อมเพื่อหาภัยคุกคามที่อาจเกิดขึ้นการนอนของเด็ก และพวกเขาเรียนรู้จากสัญญาณทางสังคม (Coss and Blozis 2021; Percy et al 2016; Muris and Field 2010) ดังที่ฉันได้อธิบายไว้ที่อื่นเด็กๆ สามารถรับความกลัวใหม่ๆ ได้จากการสังเกตประสบการณ์ที่น่ากลัวของบุคคลอื่น รวมถึงบุคคลที่ปรากฎในโทรทัศน์ นอกจากนี้ พวกเขายังอาจรู้สึกหวาดกลัวเมื่อได้รับคำเตือนโดยตรงจากเรา เช่น เมื่อเราแนะนำพวกเขาถึงภัยคุกคาม (เช่น “ระวัง มีหนูที่น่ารังเกียจอยู่ในห้องใต้ดิน”) หรือจงใจขู่หรือแกล้งพวกเขาด้วยเรื่องเล่าเพ้อฝัน (เช่น “ดีกว่า นอนอยู่บนเตียงไม่อย่างนั้นสัตว์ประหลาดจะจับคุณ!”)