Jean Piaget เป็นนักวิชาการชาวสวิสที่เริ่มศึกษาด้านพัฒนาการทางสติปัญญาในช่วงทศวรรษที่ 1920 ความสนใจอันดับแรกของเพียเจต์คือเรื่องที่เกี่ยวข้องกับวิธีการที่สัตว์ปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อม และบทความทางวิทยาศาสตร์เรื่องแรกของเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้รับการตีพิมพ์เมื่อเขาอายุ 10 ขวบ สิ่งนี้ทำให้เขาได้รับปริญญาเอกในที่สุด ในสัตววิทยาซึ่งทำให้เขาสนใจญาณวิทยาเป็นครั้งที่สอง ญาณวิทยาแยกออกจากปรัชญาและเกี่ยวข้องกับต้นกำเนิดของความรู้ เพียเจต์เชื่อว่าต้นกำเนิดของความรู้มาจากจิตวิทยา ดังนั้นเขาจึงเดินทางไปปารีสและเริ่มทำงานใน สิ่งนี้มีอิทธิพลต่ออาชีพของเขาอย่างมาก ขณะที่เขาดำเนินการทดสอบเชาวน์ปัญญานี้ เขาเริ่มพัฒนาความสนใจอย่างลึกซึ้งในวิธีการทำงานของปัญญานิยมของเด็ก ด้วยเหตุนี้ เขาจึงพัฒนาห้องปฏิบัติการของตนเองและใช้เวลาหลายปีในการบันทึกการเจริญเติบโตทางสติปัญญาของเด็ก และพยายามค้นหาว่าเด็กมีพัฒนาการอย่างไรผ่านระยะต่างๆ ของความคิด สิ่งนี้ทำให้เพียเจต์พัฒนาระยะ พัฒนาการ ทางความคิดที่สำคัญ 4 ระยะ ได้แก่ ระยะประสาทสัมผัส (แรกเกิดถึง 2 ขวบ) ระยะก่อนการผ่าตัด (อายุ 2 ถึง 7 ปี) ระยะคอนกรีต-ปฏิบัติการ (อายุ 7 ถึง 12 ปี) และระยะที่เป็นทางการ (อายุ 11 ถึง 12 ปี) 12,เพียเจต์สรุปได้ว่าการปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อม (พฤติกรรม) นั้นได้รับการจัดการผ่านแบบแผนและการปรับตัวนั้นเกิดขึ้นผ่านการดูดซึมและที่พัก